Editing Openai/694a09a1-2ee8-8005-b24f-92c264e0d988 (section)

=== Assistant: Narito ang salin sa Tagalog, pinanatili ang tono, lalim, at damdamin ng orihinal: ===
Narito ang salin sa Tagalog, pinanatili ang tono, lalim, at damdamin ng orihinal:

Ipinapasa / Forwarding:

Isinusulat ko ito hindi lamang dahil sa galit, kundi dahil sa pagmamahal sa bayan.

Ako ay isang Pilipinong naniniwala pa rin na mas karapat-dapat ang bansang ito. Ngunit sa bawat pagsikat ng araw, tila lalo itong bumibigat, sapagkat ang katiwalian ay natutong magsuot ng barong at ngumiti sa harap ng kamera.

Mula ibaba hanggang itaas, at mula itaas hanggang ibaba, malalim ang pagkabulok. Hindi lahat—oo, kailangan tayong maging makatarungan—ngunit ang masakit na katotohanan ay bihag na ang karamihan sa ating mga institusyon. Ang mga LGU at mga pambansang tanggapan ay ginawang pribadong negosyo ang serbisyong panlipunan. Ang dapat magsilbi sa mamamayan ay siya pang naniningil sa kanila.

Ang party-list na dating boses ng mga nasa laylayan ay naging puhunan. Maglagak ng kapital, makakuha ng puwesto, at anihin ang kita sa loob ng isang taon. Demokrasya na hulugan. Konsensiya na ibinenta nang pakyawan.

Binubulong natin ang mga pangalang alam nating lahat: BIR, BOC, BFP, DPWH, DOH, DSWD—mga ahensiyang dapat sana’y magprotekta, magpagaling, magtayo, at mag-angat—ngunit ngayo’y kilala sa pagdurugo sa mismong mamamayang kanilang nilikha upang pagsilbihan. Dumadami ang permit. Walang katapusang “requirements.” Ang pagsunod ay nagiging isang labirint—hindi para sa kaayusan, kundi para sa pagod—hanggang sa mapilitan kang magbayad para lamang makahinga.

Ang mga alkalde ay nagiging mga toll gate. Ginagatasan ang mga negosyo. Pinipiga ang mga empleyado. Bawat permit ay hindi na regulasyon kundi isang legal na paraan ng pagnanakaw sa liwanag ng araw—may resibo at may ngiti.

Ang DENR at LLDA ay dapat maging tagapangalaga ng ating kinabukasan, ngunit madalas ay nagiging mambubully ng kabuhayan—ang multa ay ginagawang sandata, ang inspeksiyon ay ginagawang sandata, at ang pangangalaga sa kalikasan ay binabaluktot tungo sa pangingikil. Nasasakal ang mga restoran at maliliit na establisimyento—hindi tinutuwid, kundi tinutulak sa sulok.

Tumataas ang buwis na parang baha, ngunit nananatili tayong nakalubog sa realidad ng ikatlong mundo. Saan napupunta ang pera? Tiyak na hindi sa mga silid-aralan, ospital, kalsada, o sa dignidad ng karaniwang Pilipino. Nagbabayad tayo ng buwis na pang-unang mundo kapalit ng resulta ng ikatlong mundo—at sinasabihan pang magpasalamat.

Pati basura ay naging raket. Nanalo sa mga bidding ang pribadong waste management, saka palihim na naniningil sa mga indibidwal na establisimyento. Magbayad ka nang dalawang beses, o problema mo ang sarili mong basura. Kalinisan na ginawang bihag.

Kaya ako’y nagtatanong, na may mabigat ngunit umaasang puso:
Saan tutungo ang isang bansang minsang mayaman, ngunit pinahirapan ng kasakiman?
Anong kinabukasan ang iniiwan natin sa ating mga anak—papel, parusa, at katahimikan?

Pinipili ng ilan sa media ang pagkabulag. Ang iba naman ay pagkabingi. Marami ang nagkukunwaring walang naririnig. At ang katahimikang iyon ang pinakamalakas na pagtataksil sa lahat.

Hindi ito panawagan ng poot. Ito ay panawagan ng paggising.
Ng pagsasalita. Ng pagbabahagi. At ng pag-alala na ang patriotismo ay hindi bulag na katapatan—ito ay matapang na katotohanan.

Hindi maililigtas ang Pilipinas ng mga slogan.
Maililigtas ito ng mga Pilipinong tumatangging tumingin sa ibang direksiyon.

Gawin natin ang ating bahagi—ipamahagi ito sa abot ng makakaya at ipagtanggol ang susunod na henerasyon.
#filipinoisitworthdyingfor?

Kung gusto mo, maaari ko ring:
* gawing mas pormal o mas pang-masa ang wika
* i-edit para sa Facebook / X / Instagram caption
* paikliin o gawing mas matalas ang tono